De schrijnende mensenrechtensituatie in Iran heeft de afgelopen tijd voor grote verontwaardiging gezorgd, met name onder Iraanse Nederlanders zoals ikzelf. Het gebrek aan daadkracht en actie van politieke leiders is ronduit verbijsterend. Zelfs na de vele vreedzame protesten waarbij talloze Iraniërs zijn gearresteerd, gemarteld en zelfs gedood, lijken politieke leiders doof te zijn voor hun smeekbeden.
Recentelijk werd een schokkend voorbeeld van politieke blindheid en onverschilligheid zichtbaar. De toenmalige Belgische staatssecretaris Pascal Smet (Vooruit) heeft een visum aangevraagd voor de ultraconservatieve Teheraanse burgemeester Zakani en zijn delegatie voor een burgemeestersconferentie in Brussel. Dit is bijzonder verontrustend, aangezien Zakani bekend staat om zijn standpunten die indruisen tegen fundamentele waarden van mensenrechten en vrijheid. Door diplomatieke contacten met dergelijke regimes te normaliseren, geven we indirect goedkeuring aan hun gedrag, wat de universele waarden van mensenrechten en vrijheid ondermijnt.
Het argument dat diplomatie kan leiden tot verbetering van de mensenrechtensituatie is helaas niet overtuigend gebleken in het geval van Iran. Ondanks jarenlange diplomatieke betrekkingen hebben autoritaire regimes zoals Iran weinig respons getoond op internationale druk en dialoog. Integendeel, diplomatie heeft vaak geleid tot versterking van deze regimes en consolidatie van hun macht, zonder wezenlijke verbeteringen in de mensenrechtensituatie.
Het is tijd om realistischer te zijn en niet langer te vertrouwen op louter diplomatie om verandering teweeg te brengen in regimes die fundamentele waarden zoals vrijheid schenden. Het vergt een vastberaden standpunt en het effectief inzetten van onze middelen en invloed om degenen te ondersteunen die strijden voor vrijheid en mensenrechten. Een recent voorbeeld hiervan is de opkomst van de Iraanse Woman, Life, Freedom-revolutie, die een bron van hoop en inspiratie vormt voor de toekomst van het land. Hun verlangen naar vrijheid weerspiegelt niet alleen hun persoonlijke aspiraties, maar ook de universele waarden waar onze samenleving voor staat. Als moreel verantwoordelijke individuen en als internationale gemeenschap moeten we deze jonge generatie ondersteunen en hen voorzien van de steun en hoop die ze nodig hebben om de gewenste verandering teweeg te brengen. Door gehoor te geven aan hun roep om vrijheid, geven we hen de kracht en moed om zich blijvend uit te spreken tegen onderdrukking en onrechtvaardigheid.
Tegelijkertijd moeten we erkennen dat er geen eenvoudige oplossingen zijn voor complexe geopolitieke kwesties zoals deze. Het is belangrijk om een evenwicht te vinden tussen diplomatieke betrekkingen en het aan de kaak stellen van mensenrechtenschendingen. Het versterken van diplomatieke kanalen kan in sommige gevallen helpen om dialoog en verandering te bevorderen. Echter, dit moet gepaard gaan met een stevige en onwrikbare veroordeling van mensenrechtenschendingen en het ondersteunen van degenen die zich inzetten voor vrijheid en gerechtigheid.
Laten we niet langer aarzelen, maar daadwerkelijk handelen om ervoor te zorgen dat vrijheid geen onvervulde wens blijft, maar een daadwerkelijke realiteit wordt voor de jonge generatie en voor alle dappere Iraniërs die verlangen naar een rechtvaardige en vrije samenleving. We moeten vastberaden en onvermoeibaar blijven strijden voor de waarden die ons dierbaar zijn, zodat de stemmen van vrijheid en gerechtigheid uiteindelijk zullen zegevieren. In dit streven mogen we de moed en vastberadenheid van de Iraanse bevolking nooit vergeten en hun roep om vrijheid nooit negeren.
