Op deze prachtige lentedag liep ik door de historische straten van Dordrecht en werd ik plotseling getroffen door een bijzonder eerbetoon aan de slachtoffers van de Holocaust. Op verschillende plekken in de stad waren tegels geplaatst met daarop de namen van Joden die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Auschwitz zijn vermoord. Als stille getuigen van een gruwelijk verleden, leken de namen op de tegels een weg te banen door het hart van de stad, als een herinnering aan de levens die verloren zijn gegaan en de donkere periode in de geschiedenis die we nooit mogen vergeten.
Het was alsof deze tegels een stem hadden gekregen, en mij uitnodigden om te luisteren naar de verhalen van de mensen die ze droegen. Terwijl ik langs de huizen liep waar zij ooit woonden, voelde ik een diepe verbondenheid met hun levens en verlangens, die abrupt werden afgebroken door de gruwelen van de oorlog. De namen op de tegels waren meer dan alleen letters op een grijze ondergrond; ze waren de namen van echte mensen met families, vrienden en dromen voor de toekomst. Ik stelde me voor hoe ze ooit door dezelfde straten liepen als ik, zich niet bewust van wat hen te wachten stond. Het maakte me verdrietig en nederig om te beseffen dat hun leven en toekomst werden afgenomen door een systematisch en meedogenloos regime.
Het is belangrijk om stil te staan bij deze herinneringen en om te leren van de geschiedenis, zodat we kunnen voorkomen dat deze tragische gebeurtenissen zich herhalen. Het is aan ons om te werken aan een wereld waarin vrijheid, gelijkheid en menselijkheid de norm zijn, en waarin we ons nooit zullen laten leiden door haat en intolerantie. De namen op deze tegels zullen mij altijd herinneren aan de waarde van deze waarden en aan het feit dat ik me hiervoor moet blijven inzetten.
Maar het herinnert me ook aan de dappere Iraniërs die slachtoffers zijn geworden van tirannie en onderdrukking door een meedogenloos regime. Als ik naar deze tegels kijk, besef ik des te meer hoe belangrijk vrijheid en respect voor mensenrechten zijn. Ik hoop dat de dag zal komen dat ik, net als hier in Dordrecht, ook in mijn thuisland Iran tegels kan plaatsen op de plekken waar jonge en dappere Iraniërs zoals Mahsa Amini, Khodanour Lajaei, Hamidreza Rouhi en Nika Shakarami hebben gelopen, verliefd zijn geworden en hebben gelachen. Ik hoop dat ook zij ooit geëerd zullen worden en dat hun verhalen en herinneringen zullen voortleven.
